لوله تراشه کافدار و بدون کاف

لوله تراشه در تجهیزات پزشکی چیست؟

لوله تراشه در ساده ترین شکل خود لوله ای است که از پلی وینیل کلرید ساخته شده است و از طریق نای بین تارهای صوتی قرار می گیرد. اکسیژن و گازهای استنشاقی را به ریه ها می رساند و از آنها در برابر آلودگی ها مانند محتویات معده یا خون محافظت می کند. پیشرفت لوله تراشه از نزدیک به دنبال پیشرفت در بیهوشی و جراحی بوده است. اصلاحاتی برای به حداقل رساندن آسپیراسیون، جداسازی ریه، تجویز داروها و جلوگیری از آتش سوزی راه هوایی انجام شده است. با وجود این پیشرفت ها، تحقیقات بیشتری برای بهینه سازی استفاده از آن ضروری است. برای مثال، لوله‌های داخل تراشه در ایجاد پنومونی مرتبط با ونتیلاتور نقش دارند، که همچنان یک نگرانی اصلی است. این فعالیت نشانه ها، موارد منع مصرف، و تکنیک های مربوط به قرار دادن لوله تراشه را توصیف می کند و نقش تیم حرفه ای را در مراقبت از بیماران تحت این روش برجسته می کند.

لوله تراشه (ETT) برای اولین بار در اوایل دهه 1900 مورد استفاده قرار گرفت. در ساده ترین شکل خود، لوله ای ساخته شده از پلی وینیل کلرید (PVC) است که بین تارهای صوتی از طریق نای قرار می گیرد تا اکسیژن و گازهای استنشاقی را به ریه ها برساند. همچنین برای محافظت از ریه ها در برابر آلودگی، مانند محتویات معده و خون، عمل می کند. پیشرفت لوله تراشه از نزدیک به دنبال پیشرفت در بیهوشی و جراحی بوده است. اصلاحاتی برای به حداقل رساندن آسپیراسیون، جداسازی ریه، تجویز داروها و جلوگیری از آتش سوزی راه هوایی انجام شده است. علیرغم پیشرفت هایی که در لوله تراشه انجام شده است، تحقیقات بیشتری برای استفاده بهینه از آن ضروری است. به عنوان مثال، پنومونی مرتبط با ونتیلاتور (VAP) یک نگرانی عمده است و ETT خود عامل اصلی ایجاد VAP است.

ETTهای اطفال بر اساس سن با گزینه هایی در سراسر طیف از نوزادان نارس گرفته تا کودکان نوجوان در اندازه بزرگسالان اندازه می شوند. از نظر تاریخی، لوله‌های داخل تراشه اطفال از ترس اینکه فشار ناشی از کاف به نای از طریق نکروز فشاری آسیب برساند، بسته نمی‌شد، زیرا راه هوایی درست زیر تارهای صوتی (غضروف کریکوئید) باریک‌ترین قسمت در کودکان است. در بزرگسالان، باریک ترین قسمت راه هوایی تارهای صوتی است. به جز برای بیماران نوزاد، این عمل تا حد زیادی به نفع ETT کودکان با کاف متوقف شده است. چند معیار به خوبی تثبیت شده برای کمک به انتخاب اندازه ETT موجود است.

لوله

لوله تراشه دارای طول و قطر است. اندازه لوله تراشه ("به من یک لوله 6.0 بدهید") به قطر داخلی آن در میلی متر (میلی متر) اشاره دارد. ETT معمولاً هم قطر داخلی و هم قطر خارجی لوله را فهرست می کند (برای مثال، یک لوله تراشه 6.0 قطر داخلی، ID 6.0، و قطر خارجی، OD 8.8 را فهرست می کند). هرچه لوله باریکتر باشد، مقاومت در برابر جریان گاز بیشتر می شود. بنابراین، ارائه دهندگان پزشکی باید بزرگترین لوله مناسب برای بیمار را انتخاب کنند. این برای بیمار تنفس خود به خودی که باید برای غلبه بر مقاومت افزایش‌یافته سخت‌تر کار کند بسیار مهم است (یک ETT سایز 4 16 برابر بیشتر از یک ETT سایز 8 مقاومت در برابر جریان گاز دارد). ETT از انتهای دیستال لوله اندازه گیری می شود و معمولاً با افزایش 2 سانتی متر مشخص می شود. پس از انتوبه کردن موفقیت آمیز بیمار، باید به عمق لوله تراشه که به دندان ها یا لب ها ختم می شود توجه داشت. این عمق یک اندازه گیری پایه را فراهم می کند تا اطمینان حاصل شود که لوله با حرکت یا حمل و نقل بیمار از نای یا عمیق تر به داخل نای حرکت نکرده است. پی وی سی پرتوپاک نیست، بنابراین، یک ماده خطی پرتوافکن در طول لوله گنجانده شده است تا تجسم محل قرارگیری در اشعه ایکس را آسان تر کند. در حالت ایده‌آل، نوک دیستال ETT 4 سانتی‌متر (+/- 2 سانتی‌متر) بالای کارینا در عکس‌برداری با اشعه ایکس قفسه سینه در بزرگسالان است. اگر مایل به انجام برونکوسکوپی بر روی یک بیمار بالغ با برونکوسکوپی استاندارد (قطر 5.7 میلی متر با کانال ساکشن 2 میلی متر) هستید، بیمار معمولاً باید با حداقل اندازه ETT 7.5-8.0 لوله گذاری شود. ETT های بزرگتر از 8.0 در دسترس هستند و برای برونکوسکوپی استفاده می شوند. عمق معمول لوله تراشه برای مردان 23 سانتی متر و برای زنان 21 سانتی متر است که در ثنایای مرکزی اندازه گیری می شود. اندازه متوسط لوله برای یک مرد بالغ 8.0 و یک زن بالغ 7.0 است، اگرچه این تا حدودی یک عمل وابسته به موسسه است. اندازه لوله های اطفال با استفاده از معادله: اندازه = ((سن/4) +4) برای ETT های بدون بند، با لوله های کاف دار یک دوم کوچکتر هستند. به طور معمول، یک ETT اطفال در عمق 3 برابر اندازه لوله در کودک چسبانده می شود (یعنی ETT 4.0 معمولاً در عمق حدود 12 سانتی متر چسبانده می شود).

لوله تراشه کافدار چیست؟

کاف

کاف یک بالون بادی است که در انتهای دیستال لوله تراشه قرار دارد. لوله تراشه های کودکان با و بدون کاف تولید می شوند. کاف باد شده یک مهر و موم در برابر دیواره نای ایجاد می کند. این امر از ورود محتویات معده به نای جلوگیری می کند و اجرای تهویه با فشار مثبت را تسهیل می کند. کاف با وصل کردن یک سرنگ با اندازه مناسب (10 تا 20 میلی لیتر برای ETT بزرگسالان) به بالون خلبان باد می شود. این سرنگ هوا را تحت فشار فراهم می کند و هم بالون خلبان و هم کاف را باد می کند. پس از باد شدن کاف، سرنگ باید برداشته شود، در غیر این صورت ممکن است هوای داخل کاف دوباره به سرنگ توزیع شود و کاف را خالی کند. لمس سفتی بالون خلبان تخمین خوبی از فشار در کاف است. مانومترهای کاف در دسترس هستند اما در استفاده بالینی رایج نیستند. فشار ایده آل کاف باید 20 سانتی متر H2O یا کمتر باشد. اگر بالون خلبان هوا را در خود نگه نمی دارد، باید فرض کرد که کاف لوله تراشه آسیب دیده است و کارایی ندارد. برخی از لوله تراشه ها دارای کاف با حجم کم و فشار بالا هستند، اما یافتن کاف های با حجم بالا و فشار کم در لوله تراشه ها در عمل پزشکی فعلی رایج تر است.

اریب

لوله تراشه دارای یک زاویه یا شیب است که به عنوان یک اریب شناخته می شود تا قرار دادن آن از طریق تارهای صوتی را تسهیل کند و تجسم بهتری را در جلوی نوک ایجاد کند. همانطور که لوله داخل تراشه به طناب ها نزدیک می شود، مورب سمت چپ نمای بهینه ای را فراهم می کند.

چشم مورفی

لوله تراشه ها یک مکانیسم ایمنی داخلی در نوک دیستال دارند که به نام چشم مورفی شناخته می شود، که دهانه دیگری در لوله است که در دیواره جانبی دیستال قرار دارد. اگر انتهای دیستال لوله تراشه توسط دیواره نای یا با لمس کارینا مسدود شود، جریان گاز همچنان می تواند از طریق چشم مورفی رخ دهد. این از انسداد کامل لوله جلوگیری می کند.

رابط

کانکتورهای لوله تراشه، لوله تراشه را به لوله تهویه مکانیکی یا آمبوبگ متصل می کنند. برای لوله تراشه های بزرگسالان و کودکان، استفاده از کانکتور جهانی 15 میلی متری مرسوم است.
نشانه اصلی استفاده از لوله داخل تراشه ایمن سازی یک راه هوایی قطعی است. راه هوایی قطعی عبارت است از قرار دادن لوله تراشه در نای با یک کاف متورم در زیر تارهای صوتی. دلایل اصلی برای ایمن کردن یک راه هوایی قطعی، ناتوانی در حفظ باز بودن راه هوایی، ناتوانی در محافظت از راه هوایی در برابر آسپیراسیون، نارسایی در تهویه، عدم اکسیژن رسانی، و پیش بینی یک دوره بدتر منجر به نارسایی تنفسی است.

موارد منع مصرف
موارد منع اولیه (نسبی) برای قرار دادن لوله تراشه در اوروفارنکس عبارتند از: تروما یا انسداد شدید راه هوایی که اجازه قرار دادن لوله را نمی دهد، آسیب شدید ستون فقرات گردنی که نیاز به بی حرکتی کامل دارد، و بیمارانی که طبقه بندی Mallampati III/IV را پیشنهاد می کند. مدیریت راه هوایی بالقوه دشوار

موارد منع اصلی برای جلوگیری از قرار دادن لوله تراشه با رویکرد نازوتراشه شامل ترومای صورت، ضربه به سر ناشی از شکستگی جمجمه قاعده ای، اپیستاکسی فعال، هماتوم در حال گسترش گردن، ترومای اوروفارنکس و بیماران آپنه است.

پرسنل
در بخش اورژانس، داشتن یک RN برای فشار دادن داروها (در صورت نیاز) معمول است. RN می تواند به عنوان یک نفر دوم عمل کند و در صورت نیاز برای یک راه هوایی دشوار پیش بینی نشده، کمک بخواهد. برخی از بیمارستان‌ها معمولاً برای گرفتن نوار لوله تراشه و تهویه پس از انتوبه شدن بیمار، کمک RT دارند.

آماده سازی
یک لوله داخل تراشه با اندازه مناسب انتخاب کنید و آن را از بسته بندی خارج کنید. انتهای دیستال و بالون را روغن کاری کنید (اگر جای اضطراری نباشد). یک سرنگ با اندازه مناسب (10 تا 20 سی سی) پر از هوا را به بالون خلبان وصل کنید و با بادکردن و سپس تخلیه بادکنک آن را آزمایش کنید. یک استایلت را در لوله تراشه قرار دهید و آن را به شکل مناسب خم کنید. لوله را با استایلت و سرنگ وصل شده در بسته، آماده برای استفاده قرار دهید. در صورت مشکل بودن لوله گذاری، همین روش را با یک لوله یک سایز کوچکتر تکرار کنید. یک آشکارساز CO2 انتهای جزر و مد را کنار بگذارید.

عوارض
چندین عارضه مکانیکی می تواند با لوله تراشه رخ دهد که منجر به از دست دادن عملکرد می شود. یک بالون معیوب باعث از دست دادن توانایی محافظت از راه هوایی در برابر آسپیراسیون می شود و ممکن است تهویه مکانیکی را دشوار کند. از دست دادن کانکتور جهانی 15 میلی‌متری (یا مفقود یا معیوب) اساساً لوله تراشه را غیرعملکرد می‌کند، زیرا تهویه مکانیکی یا ماسک دریچه کیسه‌ای نمی‌تواند با آن ارتباط برقرار کند. برخی از عوارض ناشی از قرارگیری فیزیکی لوله عبارتند از: خونریزی، عفونت، سوراخ شدن اوروفارنکس (به ویژه با استفاده از استایلت سفت)، گرفتگی صدا (آسیب تارهای صوتی)، آسیب به دندان ها/لب ها، یا قرار دادن مری.

لوله تراشه ها معمولاً پس از یک عمل یا بهبود یک بیماری حاد برداشته می شوند. لوله تراشه ها نمی توانند به طور نامحدود استفاده شوند و باید ظرف 14 روز حذف شوند. ممکن است نیاز به تراکئوستومی باشد.

اهمیت بالینی
لوله گذاری یا قرار دادن لوله تراشه یک مهارت مهم نجات دهنده زندگی است. همه پزشکانی که در اتاق‌های اورژانس، اتاق‌های عمل، مناطق حوالی عمل و بخش‌های مراقبت‌های ویژه (همه مکان‌هایی که بیماران انتوبه‌شده دارند) کار می‌کنند، باید اصول و مکانیزم یک لوله تراشه را بدانند. این دانش برای تنظیمات مناسب ونتیلاتور و مدیریت بیماران در سطح مراقبت های ویژه ضروری است.

ارتقاء عملکرد تیم سلامت
یک تیم حرفه‌ای لازم است تا مطمئن شوید که لوله تراشه به‌طور مناسب، به‌ویژه در بخش اورژانس، قرار داده شده است. از آنجایی که هیچ روش قطعی برای اطمینان از قرار دادن لوله تراشه مناسب وجود ندارد، یک تیم بین حرفه ای با همکاری یکدیگر برای تأیید چندین روش برای قرار دادن لوله برای اطمینان از نتایج مطلوب بیمار ضروری است. به عنوان مثال، پس از لوله گذاری اورژانس در بخش اورژانس، یک درمانگر تنفسی ممکن است از تغییر رنگ خوب آشکارساز CO2 انتهای جزر و مدی اطمینان حاصل کند و در عین حال ETT را نیز ایمن کند. به طور همزمان، پرسنل پرستاری ممکن است از میدان‌های ریه و شکم سمع بسازند تا از صداهای تنفسی با کیفیت خوب و مساوی در حفره سینه و عدم وجود صداهای تنفسی در شکم اطمینان حاصل کنند. پزشک در حین سفارش یک عکس پرتابل قفسه سینه برای تایید قرار دادن لوله، نبض را تحت نظر خواهد داشت. داشتن یک مانیتور شکل موج ثابت برای CO2 انتهای جزر و مد برای بیماران انتوبه شده، به ویژه در OR و ICU، رایج تر و استانداردتر شده است. همکاری، ارتباطات حلقه بسته و اصول مدیریت منابع بحران برای موفقیت تیم هایی که در محیط های مراقبت حاد کار می کنند ضروری است.